Volta, boten en chief’s (13 juli t/m 23 juli)

Hallo iedereen,

Nooit goed om lang te wachten met een update. Ik ben bang dat het een lang stuk tekst is geworden en bewondering voor iedereen die het helemaal door weet te komen. Al lang geen internet gezien en op het moment van typen (29 juli) van dit stuk heb ik nog steeds geen internet om dit te updaten. Maar ik had de vorige keer verteld dat ik een fantastisch weekend gehad met de Skip groep. Die maandag ben ik naar Yehi gegaan, dit is misschien niet het meest spannende deel van een reis, heel veel mensen vragen zich ook af waarom ik dit gedaan heb. Waarom kan ik niet precies zeggen maar ik hou van ervaringen en dit was er zeker één.

In Yehi gaat de ferry naar Akosombo dit betekent dat je bijna de hele Volta van noord naar zuid afvaart. Lake Volta is het grootste meer ter wereld gemaakt bij mensen en aangezien je in Ghana geen speedboot krijgt, is dit een garantie voor een lange tocht. Op maandag kreeg ik te horen dat de ferry ergens dinsdagavond/nacht zou aankomen en dan op de nacht van dinsdag op woensdag zou vertrekken. Oftewel ik moest me nog ongeveer anderhalve dag vermaken in een vissersdorp. Op het eerste ogenblijk lijkt dit slecht maar achteraf gezien heb ik een fantastische tijd hier gehad. Op maandag was het marktdag dus ik heb me voornamelijk bezig gehouden om de marktmensen te leren kennen. Dinsdag heb ik eerst een stuk langs het meer gelopen, met vissers gepraat, kinderen leren kennen die me een verlaten gebouw lieten zien. Volgens mij was dit een oud waterzuiveringsinstallatie in ieder geval leverde dit mooie foto’s op. Vervolgens voordat ik terug naar town ging, had ik me zoals een goede local beaamt gewassen in het meer. De middag en avond heb ik voornamelijk doorgebracht met spelletjes spelen met locals. Dammen met locals en flink verloren, en kaartspelen gedaan die ik dan wel weer flink gewonnen had. Dit levert leuke momenten en gesprekken op.
De ferry kwam natuurlijk pas ergens midden in de nacht aan, ondertussen had ik al twee uur op een bank geslapen en dit zal niet veel veranderen de komende tijd. Met geluk doet de ferry er 30 uur over, met pech, ja daar wil ik nog niet over nadenken. De ferry is voornamelijk bedoeld voor vrachtvervoer. Er zijn 3 stops voor Akosombo in de middle of nowhere. Dit is een plek waar alle locals van heinde en verre komen om hun yam, geiten, koeien en andere verkoopwaar op de ferry te laden en vervolgens weer te gaan. Het was dus ook totaal niet druk op de ferry met mensen. Het is wel bijzonder hoe snel je op een boot in een ritme raakt waar niks er toe doet. Je geeft je over aan het leven op de boot, je luistert muziek, geniet van de omgeving, leest een boek, slaapt wanneer je moe bent. Je raakt in een soort trance en het heeft iets rustgevends. Gelukkig kwam er bij de laatste stop nog twee Duitse vrijwilligers aan boord waardoor ik de komende 24 uur nog aanspraak zou hebben met de Duitsers. Een beetje gezelschap is altijd gezellig. Uiteindelijk heb ik er 49 uur over gedaan en kwam ik vrijdag ochtend aan in Akosombo. Zou ik deze boottocht nog een keer doen? Zeker weten niet. Had ik het anders gedaan? Ook zeker niet. Ik ben blij om te weten hoe het is om voor lange tijd op een boot te zitten waar verder niks te doen is en om te ervaren dat je in een soort rustgevend ritme komt waar niks er toe doet en waar je rustig tot jezelf kan komen.

Vanuit Akosombo was het tijd om het Volta gebied te verkennen. Mijn eerste stop en verblijfplaats zou in Ho zijn. Voordat ik hier echter naar toe ging kwam ik nog bomen vol met vleermuizen tegen. Deze beesten blijven hier terugkomen in Ghana en ik blijf ze fascinerend vinden. Onderweg naar Ho was er ook nog een mogelijkheid om een tussenstop te maken bij Mr. Cedi. Mr. Cedi maakt de beste kralen van Afrika en verkoopt ze wereldwijd. Het was dan ook heel interessant om hem bij zijn kleine “fabriekje” te ontmoeten en om zijn passie te horen hoe hij oud glaswerk weer omtovert tot prachtige kralen. De demonstratie was zeer interessant. De trotro rit vanuit Mr. Cedi naar Ho was ook weer een beleving. De handrem was kapot van de trotro. Maar waar heb je een handrem voor nodig als ook de “obruni” (ik dus) voorin langs de chauffeur zit, lange benen heeft en gewoon de rem kan indrukken als de chauffeur even wat mensen moet helpen met in en uitstappen. Dit maakt je toch weer even bewust dat je in Ghana zit, mocht ik dat vergeten zijn.
Ho was voor één dag mijn uitvalsbasis om Mt Adaklu te “beklimmen”. Tijdens de taxi rit hier naar toe ontmoette ik een wat oudere man die in dat gebied zijn familie op ging zoeken. Echter hij vond het wel gezellig met mij en had nog nooit Mt Adaklu “beklommen”. Ik zeg “beklommen” want het heeft maar liefst een hoogte van schrik niet… 600 meter hoogte. Dit betekent niet dat het uitzicht werkelijk waar schitterend is vanaf de top. En mijn lieve taxivriend had niet gerekend op deze klim vanochtend met zijn kleren. Van zijn zondagse kleding bleef weinig meer over. Blouse ging als eerste uit. Vervolgens konden de schoenen ook niet aanblijven en ging die op zijn sokken de berg op. Wat Ghanesen wel niet overhebben om een dag door te brengen met een blanke.

Vanuit Ho ging ik door naar Hohoe. In Hohoe zelf kwam ik net 100m tekort om op tijd in het hotel te zijn voor de regenbui. Echter dit gaf mij weer de kans om bij een lokaal gezin te schuilen. De kinderen die me onderdak gaven waren fantastisch. Onder het genot van een kop thee hebben ze mij met veel lachen en grollen Ewe proberen te leren. De taal in het Volta gebied. Echter dit blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Je heb Ape, wat “wat”betekent. Echter Apbe betekent “dankje”. Dan heb je ook nog Epe wat weer steen betekent. Goed de basis zit er in en ik kan de komende drie dagen nog voorlaten komen dat ik een beetje de taal spreek. Het hotel zelf had een verassing voor me. De kamer die ik had gereserveerd aan de telefoon (de goedkoopste kamer natuurlijk) was al bezet, echter omdat ze deze prijs al aan mij beloofd hadden kreeg ik de enige kamer die nog vrij was, de grootste natuurlijk, voor dezelfde prijs. Niks te klagen dus.

Vanuit Hohoe heb ik de Wli watervallen bezocht, die zeer mooi zijn maar ook zeer toeristisch toegankelijk. Interessanter was het om naar Likbe Todomo te gaan. Todomo betekent onder steen. De voorvaderen van deze mensen komen uit de grotten die bij dit dorp liggen. In de tijd van oorlog zijn een groep van ongeveer 20 mensen hier de grotten ingevlucht en hebben hier 10 jaar geleefd. Vervolgens toen de oorlog over was zijn ze zich hier gaan settelen. Het is vooral fascinerend om de verhalen bij deze grotten te horen en dan te beseffen dat je hier met een kleine groep wel 10 jaar leeft.

Echter wat nog net iets interessanter is, is Akpafu Todzi. De laatste keer dat ze toeristen hebben gehad was een groep van 2 mensen in 2014. Voor hun waren er nog een aantal bezoekers in 2012. Omdat ze hier niet gewend bent aan toeristen wordt je zeer welkom gegeten. Voordat je echter toegestaan wordt om de ijzermijn te bezoeken moet je eerst een tijdje met de Chief doorbrengen. Als hij je accepteert dan mag je de grot bezoeken. Vervolgens ga je naar de grot/mijn en moet er gebeden en gedronken worden op de goden voor een veilige tocht. De grot werd vroeger gebruikt voor ijzer. Echter de vroegere bewoners zijn door ziekte uitgestorven en er is geen documentatie. Er zit nog genoeg ijzer in de grot maar de mensen hier weten niet hoe ze het eruit moeten krijgen en hoe te verwerken. In de grot zit naast ijzer ook genoeg vleermuizen, en wie zegt dat vleermuizen fantastische vliegers zijn heeft het toch verkeerd. Toen ik de grot uit probeerde te klimmen belandde er één op mijn borst en vervolgens nog twee in mijn gezicht en zo fors van omvang ben ik nu ook weer niet.

Voordat ik terug ging naar Nkoranza om mijn reis af te sluiten besloot ik om nog wat vrienden op te zoeken in Kumasi. Gezellig bij Dixit slapen, de markt bezoeken om stof te kopen voor mijn Ghanese kleding en ’s avonds op stap samen met Vincent en Mauke. En je zult het niet geloven maar deze jongen was gewoon de winnaar met pool. Terwijl andere truckjes kunnen als een bal over een andere bal wippen en vervolgens nog scoren en ik maar op “geluk” alles binnen weet te tikken.

Het was een mooie anderhalve week geweest. Ik hoop dat mijn volgend verslag niet zo lang zal worden en dit zal ook mijn laatste verslag zijn. Ik heb nog twee weken te gaan in Ghana. Ondertussen ben ik nog een weekend met de Skip groep naar Tamale gegaan en heb ik dit weekend het dorp van Ameyaw bezocht.

Tot snel iedereen,

Sven