Tijd gaat te snel

Mali Wannecome,

De tijd gaat weer veel te snel. Zo blijk je ineens van de week op een dag een paar keer vanuit Nederland gebeld te worden want moedertje heeft toch al te lang niks meer van je gehoord. Sorry mam, maar hier is het moeilijk om aan internet te komen en zoveel behoefte heb ik daar ook niet aan om daarvoor op een vrije zondag heel de stad voor door te zoeken.

Het is hier verder echt super gezellig! In de ochtenden kunnen we schilderen en klussen aan tafels en stoelen. Daarbij geef ik nog wel eens 's ochtends "spoken english". In de middag is het tegenwoordig zo dat ik de Engelse les geef. Dit komt omdat ik nu een klasje les geef met kinderen van 6 t/m 12 en die moeten een uur grammatica les krijgen. Na de lessen gaan we meestal naar een village. Dit betekend weer lekker het Animatie-team spelen en veel plezier hebben met de kinderen.
We worden hier heel goed verzorgd door de nonnen. Daarbij leer ik al redelijk wat Tamil. De nonnen zijn onder de indruk! Nu moet ik deze week nog wel wat bijleren en als het goed is lukt dat ook want iedere meid wil mij Tamil leren :P

15 Augustus was het Independence Day. Wat een feest was dat. Zoveel snoep gekregen die dag bij de nonnen. Daarnaast 's ochtends bij een school de ceremonie mogen bijwonen. We waren nog geen seconde op het schoolplein en alle kinderen stonden al om ons heen. Het was weer een hoop dans en drama. Hetzelfde idee wat we een keer eerder bij de Parents Day op een school hebben meegemaakt.

Gisteren heeft Roel mij gered. Ik werd namelijk ontvoerd door de oudere meiden en een hoop kinderen uit een village. En met mijn kippenkracht kan ik het niet winnen van 10 kinderen en 5 meiden die mij een kant in duwen. Dus Roel kwam uit de ambulance (we gaan met de ambulance naar de villages) gesprongen en rukte me snel uit de massa. Deze dag hebben we ook het H.I.V./Aids centre mogen zien. Dit was ook wel indrukwekkend om te zien.

Morgen gaan we weer een hele dag naar de villages omdat het een feestdag hier is. De vraag is alleen of Roel mee gaat want hij ziet het niet zo zitten om in een hotel (plaatselijk restaurant waar je op een bananenblad eet en met je handen eet) te eten.

Hopelijk zijn jullie een klein beetje bijgepraat. Het is in ieder geval super gezellig met veel leuke mensen! De uitgebreide verhalen krijgen jullie thuis te horen.
Volgende week kun je in ieder geval weer een update verwachten omdat we dan in Pondicherry zitten. Ja dat betekent dus dat dit jammer genoeg al de laatste projectweek is. Jammer genoeg al over 2 weken naar huis.

Hierbij nog als afsluiting een paar wist je datjes:

Wist je dat:
- Sven een halve Indier is omdat hij met zijn handen eet in een hotel, lokaal voedsel zeker niet weigerd en Tamil kan spreken.
- Roel meer de funny guy is die lessen verstoord en kinderen afleid als ze eigenlijk moeten luisteren.
- Bellen naar het buitenland niet te regelen is of je moet er 2 uur voor gaan reizen met de bus.
- Het ziekenhuis bed van Sven nog steeds te klein is.
- Wij niet veilig bij een groep meiden kunnen zitten omdat ze dan of heel hard beginnen te giechelen of zo snel mogelijk weg willen.

Poituwange,

Sven & Roel